Ostatnio dużo czytam o życiu TU i TERAZ. Staram się być. I pomału coraz częściej faktycznie zaczynam to czuć, a nie tylko rozumieć :) Tak często bywamy przecież gdzieś indziej. W innej przestrzeni i czasie. W przeszłości, albo wyobrażeniu
o przyszłości. Tracimy kontakt ze swoim ciałem, z tym, że pupa siedzi na krześle (najprawdopodobniej), a kark lekko zesztywniał od pochylania się w kierunku komputera. Nasz umysł tak właśnie działa, biega, lata tu i tam, wymyśla. Jeśli przyjrzymy się swoim myślom, to większość z nich jest powielaniem pewnych schematów.
Umysł komentuje. Przegląda wydarzenia, oceniając je. Wyobraża sobie przyszłość, rysując przeróżne scenariusze. Wyświetla na kliszy wspomnień obrazy i emocje
z przeszłości. Przy odrobinie wysiłku można te schematy poznać i zobaczyć powtarzalność. Bardzo często, tak naprawdę niewiele z tego wynika. O ileż lepiej byłoby korzystać z umysłu jak z wyspecjalizowanego narzędzia, zamiast tracić energię na wewnętrzne ględzenie. Aby tego dokonać, trzeba nauczyć się obserwować co się dzieje w umyśle. Innymi słowy, wytrenować uważność. Ja trenuję swoją uważność min. fotografując. To zatrzymuje mnie maksymalnie w teraźniejszości. Jest jak medytacja. Dlatego tak bardzo lubię fotografować nasz domek. Wszystko to co się w nim dzieje, jak jego wnętrze ożywa i nabiera barw. Ostatnio zatrzymała mnie w TERAZ nasza łazienka, nazwałam ją ZEN :) Zapisałam w kadrze fragmenty struktury ścian, uchwyciłam światło nowej lampki (prezentu od Daniela). Nawet naszą czarną długo poszukiwaną deskę sedesową spotkał zaszczyt uwiecznienia chwili, zrobienia aparatem magicznego "pstryk" ...
Z przyjaciółmi spotykamy się kilka razy w tygodniu, ale tym razem oficjalnie nazwaliśmy nasz zlot Parapetówką = smaczne jedzonko + wyśmienite towarzystwo + dobra zabawa :)
W październikowe dni udało się nam pchnąć kilka remontowych prac do przodu. Olek ułożył płytki na podłodze (:dar od Izy i Marcina:) i cegły pod ławkę koło kominka. Pomalował sufit i ściany w przedpokoju na śliczny błękitny kolor. Zawisł tam też obraz - Indianin.
Kupiliśmy go pewnym letnim porankiem na rynku staroci za całe 5 zł ;)
Olek z wielkim zapałem zabrał się także za wyczyszczenie pięknego starego zaśniedziałego karnisza, który wisiał w pracowni nad oknem. Nie było to łatwe ale się udało. Kiedyś był czarny jak węgiel, a teraz błyszczy jak złoto :)
Uwielbiam ten dom. Jestem tu i teraz w nim cała. I wiem, że będę w nim już długo, że będziemy w nim razem... uwiliśmy nasze gniazdko...jak ptaki...wolni i szczęśliwi :) szybując w przekonaniu, że to czego się pragnie zawsze się zdarza!
Dostaliśmy taką fotograficzną żarówkę od Gosi i Roberta :). Dziś odwiedził nas Daniel
i zmierzył jej światło, faktycznie 5500 k. Z tej okazji poniżej kilka kadrów z naszej pracowni
i zdjęcie mojego pierwszego własnoręcznie upieczonego placka :)
